تسنیم وصال

ذره‏ای بی‏نهایت کوچک، در فضایی بس گسترده بودم. خود را بی‏پناه احساس می‏کردم. نه قدرتی داشتم که بر خود مسلط شوم و سکون یابم و نه در مقابل تلاطم و هیاهوی جنجالی محیط پیرامون، توان مقابله و حفظ خویشتن خویش داشتم. آواره بودم و سرگردان، تشویش و نگرانی، آینده‏ام را تاریک ساخته بود.

 نمی‏دانستم چه کنم و به کدامین سو، راه خود را پیش گیرم. در انتظار نشسته بودم؛ و در این اندیشه که باید نگرانی و اضطراب پایان یابد. باید از این همه تحقیر و بیگانگی از خود و در هم شکستگی، رها شوم. اما چگونه؟ گوش به زنگ، چشمان در انتظار، همانند هر منتظر نگرانِ چشم‏به‏راه،صداهایی پیرامون ‏تن ‏لرزیده‏ام ‏می‏پیچید و هر از گاهی مرا به سوی خود فرا می‏خواند و با ظاهر فریبنده‏اش قصد ربودنم را داشت. من ذره‏ام به دنبال قدرت بودم. قطره‏ام دنبال اقیانوس، تا با اتصالم بر آن، قوی شوم و همانند آن آرام گیرم.

 

 گاهی خیال می‏کنم که این صداهای پیچیده در پیرامونم، مرا آرامش خواهند داد. لرزش را از من دور و سکون و آرامش، به من خواهد بخشید. لیک، با اندک نزدیکی به آن، احساس دوری در من پیدا می‏شود و سرگردان‏تر می‏گردم. چیزی از اسارت من نکاست، بلکه قیدهای اسارت بر گردنم زیادتر شد. انتظار، صد افزون شد تا در میان صداها که از هر سو به سراغ من می‏آیند ندای دلنشینم را دریابم. لحظه‏ها می‏گذرد. من بی‏تابی‏ام افزون‏تر و انتظارم بیش‏تر می‏شود. دیگر فراق را تحمل نیست. ناگهان ندایی سر داده می‏شود که بوی امید از آن می‏آید و نوید پایان انتظار را دارد. آن ندا خیلی جذاب است. گویی در کنارم با من است، اما من غافل و بی‏خبر. کیست، چیست، که این چنین آرامش و سکون را برایم به ارمغان می‏آورد؟ آری این مؤذن است که بر بالای بام عشق، نام معشوقم «اللّه»را با توصیف به بزرگی بر زبان جاری می‏کند.

 الله‏اکبر! گویا از ذره بودن، بوی خلاصی و از قطره بودن بوی نجات می‏آید. از شوقِ شنیدن نام یار، سر به راه به سوی او می‏روم. تا آن که بر در جایگاهی که اذان گفته شد، برسم. حال با دلی سرشار از اراده و تصمیم و مملو از عشق و ارادت سر به آستان باید گذاشت و باید از خود گذشت و تسلیم معبود خویش شد.

 باید به نماز ایستاد؛ باید با خدا بدون واسطه سخن گفت. آری باید نماز خواند، نماز:

 محنت این سرا بکش، ریح نجات می‏رسد

 در ظلمات صبر کن، آب حیات می‏رسد

 گر تو کنی به دوست رو، تن بدهی به حکم او

 صد مددش به جان تو از جذبات می‏رسد

 بهر حلاوت حیات، تن به نبات عشق ده

 چوب، چو در شکر رسد، شاخ نبات می‏شود

 بار صلات را بکش، تلخی صوم را بچش

 بهر صلات و صوم از او، صد صلوات می‏رسد

 حج بگذار اگر تو را هست توان و طاقتی

 در ره کعبه حاج را، صد برکات می‏رسد

 عشق بورز ای پسر، در ره عشق باز سر

 کشته عشق دوست را، تازه حیات می‏رسد

 در ره حق ثبات ورز تا برسی به دوست فیض

 عذر فتور خواستن، کی به ثبات می‏رسد(1)

 

 گفت پیغمبر، رکوع است و سجود

 بر در حق کوفتن، حلقه وجود

 حلقه آن در، هر آن کو می‏زند

 بهر او، دولت سری بیرون کند(2)

 

 نماز، محبوب عارفان، بهشت خلوص اُنس و معراج‏السالکین و صلوةالعارفین است. نماز، موهبت و سرچشمه فیض است که لایزال در اختیار ما قرار داده است.

 نماز، دروازه‏ای است، گشاده به عرصه پهناور و مصفا. دریغ است که آدمی عمری را در جوار بهشت مصفایی بگذراند و سری بدان نکشد و عزیزان و دلبندان خود را بدان سوق ندهد.

 هیچ وسیله‏ای مستحکم‏تر و دائم‏تر از نماز برای ارتباط میان انسان با خدا نیست. نماز ستون دین است. اسلام در حکم یک بنای برافراشته و یک ساختمان هماهنگ و پابرجاست و در میان معارف اسلامی، تنها نماز است که نقش اساسی را در حفظ آن ایفا می‏کند و حکم ستون برای این مجموعه دارد. بدین ترتیب به آنان که نمازشان ترک شده است، یا از اول تارک‏الصلوة بوده‏اند و آنان که نمازشان فقط ایستادن و خم شدن و سر بر مهر گذاردن است و از روح و محتوای نماز بهره‏ای نبرده‏اند، باید گفت که: گنجینه بس ارزشمندی را از دست داده‏اید و بر مابقی معارف و دستورهای دینی خود لطمه وارد ساخته‏اید.

 اما این نماز حقیقتی است که رسول خدا را به معراج برد و مؤمنین را به معراج می‏برد. نماز دومین اصلی است که همه انبیای  الهی و خود قرآن نیز بعد از ایمان به خدا برشمرده است.

 نماز نور چشم مؤمن است.

 

پی نوشت ها

1. دیوان فیض کاشانی

2.مولوی

نویسنده » احمد لطیف » ساعت 4:26 عصر روز یکشنبه 88 شهریور 15

لطفاً نظر فراموش نشه()